«Αν η ελευθερία είναι εθνικισμός, δηλώνω ένοχος»

Λάμπρος Γ. Καούλλας
Γραμματέας Αποδήμων & Διεθνών Σχέσεων
06 Φεβρουαρίου 2009 *

«Μανώλη Γλέζο, στο 'πα και την περασμένη φορά.
Όταν θα μιλάς για Θερμοπύλες και Αρκάδια,
σε παρακαλώ ψιθυριστά,
γιατί οι νεοσοφοί μας ακούνε»
-- Βάσος Λυσσαρίδης, 17/03/2007, Συνέδριο ΕΔΕΚ

Ο Γιώργος Ιορδάνου τυγχάνει Πρόεδρος του «Αγώνα» Ηνωμένου Βασιλείου, της φοιτητικής παράταξης που πρόσκειται στην ΕΔΕΚ. Διατηρεί παράλληλα και το καλαίσθητο ιστολόγιο www.iordanou.org.

Ο ηρωικός Δώρος Λοΐζου στον «Λεύτερο» προειδοποιούσε ότι «θα ‘ρθουν οι φωτισμένοι να μου αλλάξουν τα φώτα γιατί είμαι πιο φωτισμένος απ’ αυτούς». Και να τους που ήρθαν: Ο «φωτισμένος» κ. Ιορδάνου μέσα από το ιστολόγιο του, στις 23/02/2008 και 22/03/2008 προσπάθησε το εξής εκπληκτικό: να συσχετίσει την φιλοναζιστική «Χρυσή Αυγή» με το δημοκρατικό «Μέτωπο Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου»!

Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι είχε εσφαλμένη πληροφόρηση και υπέπεσε σε λάθος. Δυστυχώς όχι. Διότι έχουμε τοποθετηθεί συγκεκριμένα επί του θέματος (‘Πολίτης’ 20/08/2008, ‘Κυπριακό Ποντίκι’ 25/08/2008) και το γνωρίζει, αφού του είχαμε στείλει τρεις φιλικότατες επιστολές ζητώντας του ευγενικά να αναιρέσει τους εσφαλμένους χαρακτηρισμούς του. Και, προσβάλλοντας πρώτα τον εαυτό του, αρνήθηκε να ανασκευάσει. Η συμπεριφορά αυτή δεν τον τιμά, αφού παρουσιάζεται να μην αντέχει τον διάλογο, να κρύβεται από την αλήθεια και να αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει τα σφάλματα του. Σημαντικά ελαττώματα για άνθρωπο που τυγχάνει ηγέτης μερίδας φοιτητών.

Η προσπάθεια του κ. Ιορδάνου φανερή. Αφού προβάλλεται ως «ρεαλιστής», δεν μπορεί να χωνέψει ότι ένα Κίνημα αυτόνομο και υπερκομματικό είναι ταυτόχρονα βαθύτατα δημοκρατικό, εθνικά υγειές και κοινωνικά μάχιμο. Μάλλον «έχει παρεξηγήσει τον ρεαλισμό», όπως θα έλεγε και ο ιδρυτής του κόμματος του Βάσος Λυσσαρίδης, διότι «αν ρεαλισμός σημαίνει αποδοχή αναξιοπρέπειας, δουλείας, υποτέλειας και εξευτελισμού, τότε η ανθρωπότητα θάταν μια τεράστια φυλακή νεοουργουοελιανής φαντασίας» (30/07/2006, Μνημόσυνο Μακαρίου, Κύκκος).

Δυσκολεύεται να αντιληφθεί ότι η μάχη μας κατά του ρατσισμού εμπερικλείει τον αγώνα κατά της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Εμείς αρνούμαστε, όπως αρνείται και ο σύντροφος του Κάστρο, του Αραφάτ και του Μαντέλα, να «προσυπογράψουμε τη πλαστογράφηση της ιστορίας και των παραδόσεων μας και να μετατραπούμε σε νεόδουλους σ΄ένα πολυκηδεμονευόμενο μεταποικιοκρατικό μόρφωμα, με ξένους προστάτες-δυνάστες, με ξένους στρατούς, με Μπουντουστάνς με βάση τον εθνοτικο-φυλετικό διαχωρισμό» (03/09/2008, Λαμία).

Ξεροκαταπίνει ο «συνετός της πολυθρόνας» όταν του υποδεικνύουμε ότι η κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα περνούν μέσα από την εθνική και την λαϊκή χειραφέτηση. Μα όπως λέει ο θεμελιωτής του κυπριακού δημοκρατικού Σοσιαλισμού, «οι Παφλέσσηδες ήσαν μωρο-καλόγεροι, ο Μακρυγιάννης αλαφροϊσκιωτος, οι Αυξεντίου, οι Μάτσηδες, οι Δώροι περιθωριακοί ονειροπόλοι. Όμως αυτοί οι περιθωριακοί περιθωριοποίησαν τους βουτυροσπόνδυλους συνετούς της πολυθρόνας εδραίωσαν έθνη και δάμασαν την ιστορία. Η εμμονή σε ηθικοπολιτικές αξίες προβάλλεται ως γραφικότητα από γραφικούς οπαδούς «συνετής» παράδοσης σε ξένα κέντρα αποφάσεων» (17/06/2006, Δήμος Καλλιθέας).

Καταρρέει το είναι του αντιλαμβανόμενος ότι οι προοδευτικές πολιτικές μας θέσεις θρυμματίζουν την προσπάθεια ΑΚΕΛ-ΔΗΣΥ να νομιμοποιήσουν τα προϊόντα του φασιστικού πραξικοπήματος και της βάρβαρης εισβολής. Εμείς, όπως λέει και ο Γιατρός, «δεν θα προσκυνήσουμε κατοχικές σημαίες και συρματοπλέγματα» (08/03/2004, Λονδίνο) διότι «ο πανάρχαιος Ελληνισμός της Κύπρου, αναπόσπαστο τμήμα του έθνους δεν παραμένει απλώς ζωντανός, δε κρατάει μονάχα άγρυπνος τις σύγχρονες Θερμοπύλες αλλά οδεύει πιστός στις αθάνατες παραδόσεις για λευτεριά και δικαίωση» (08/11/2005, Πανεπιστήμιο Αθηνών).

«Αν», κ. Ιορδάνου, «το ν’ αγωνίζεσαι για εθνική επιβίωση, για αξιοπρέπεια, για ελευθερία είναι εθνικισμός», τότε και εμείς «δηλώνουμε ένοχοι» (12/11/2008, Πολεμικό Μουσείο).

Για υπενθύμισε τον Γιατρέ τι είπες στις 30 Αυγούστου 1974, με το αίμα του Δώρου Λοΐζου να στάζει ακόμα από το πουκάμισο σου: «Οι Ιδέες δεν σκοτώνονται. Αυτοί που δοκίμασαν να με δολοφονήσουν, δοκίμασαν να δολοφονήσουν μιαν Ιδέα».

Εξήγησε του Γιατρέ πως οι καυτές σφαίρες μπορούν και θανατώνουν βιολογικά τον Ιδεοφόρο, αλλά καθιστούν Αθάνατες τις Ιδέες του. Και όταν, κ. Ιορδάνου, ούτε καν τα θανατερά βόλια του έξαλλου φασισμού δεν καταφέρνουν να δολοφονήσουν μιαν Ιδέα, πώς θα τα καταφέρουν -αλήθεια- μερικές αβολίδοτες, άκαπνες, ύπουλες και μικρόψυχες ύβρεις τιποτένιων «βουτυροσπόνδυλων»;

* το άρθρο δημοσιεύθηκε στο 'Κυπριακό Ποντίκι', 06/02/2009